Druga część projektu z inspiracji życiem i twórczością Zofii Stryjeńskiej powstała w Szwajcarii z udziałem tancerki baletowej Ady Ogorzałek. Szwajcaria to kraj, w którym Zofia Stryjeńska osiedliła się po drugiej wojnie światowej. Nigdy już nie wróciła do Polski. To moja refleksja na temat pamiętania, migrowania, tęsknienia i przemijania. Tym razem projekt został zrealizowany w postaci fotoksiążki. Znalazły się w niej tryptyki, które stopniuję jako: pocztówka, antypocztówka, Zocha.
Swoistą ramę dla nich stanowią dwa kadry wykonane na dworcu w Szwajcarii oraz fragmenty filmu powstałego przy okazji trzeciej odsłony „Obrazobrania. Nasze lata dwudzieste” z udziałem Pauliny Wycichowskiej i Malwiny Paszek, pokazanej na dziedzińcu Szkoły Baletowej w Poznaniu w ramach cyklu „Jesienna scena na Gołębiej” w roku 2024.
Relecję z premiery „Obrazobranie. Nasze lata dwudzieste” , czyli pierwszą część projektu o Zofii Stryjeńskiej, z udziałem Pauliny Wycichowskiej i Malwiny Paszek, można zobaczyć klikając tutaj …
Jesienna Scena na Gołębiej gościła nas we czwartek 10 października 2024 roku z naszym spektaklem performatywnym o Zofii Stryjeńskiej, który nosi tytuł „Obrazobranie”. Kolejna odsłona tego projektu była możliwa dzięki zaproszeniu nas przez Szkołę Baletową w Poznaniu i Towarzystwo Przyjaciół Szkoły Baletowej, które otrzymało na ten cel dofinansowanie z Urzędu Miasta Poznania. Dzięki inicjatywie i życzliwej pomocy pani Magdy Ignaszak pokazaliśmy na dziedzińcu szkoły nasze obrazy, nasz taniec i naszą muzykę i mogliśmy udać się razem z licznie przybyłą publicznością w magiczną podróż do świata Zofii Stryjeńskiej… na nasze wspólne obrazobranie.
W projekcie tym nie odtwarzamy po prostu obrazów malarki i nie opowiadamy krok po kroku jej biografii, lecz traktujemy ją jako punktu wyjścia do własnej akcji twórczej. Jest to próba zmierzenia się na nowo z „góralszczyzną”, z tradycją słowiańską, z kwestią roli kobiet i ich miejscem w sztuce – wszystko to odnajdujemy w twórczości Zofii Stryjeńskiej i jej barwnym życiorysie. Jak określiła to w katalogu stworzonym do „Obrazobrania” Jagoda Ignaczak: „Twórczość Zofii Stryjeńskiej intensywnie penetrowała tematykę rodzimego folkloru, który pojawiał się niemal we wszystkich rodzajach jej artystycznej aktywności, aż kipiącej od barwy i dynamiki, kolorowych strojów i uchwyconych w pół gestu postaci, portretowanych jakby od środka. Chętnie sięgała także w głąb polskiej historii, szczególnie mitologii słowiańskiej, dawnych podań i legend”.
Ten projekt nie jest zamknięty ramami scenariusza, dzieje się w nowym miejscu, przy współudziale nowej publiczności, zmienia się z czasem, ubogaca o nowe przemyślenia twórców. Nowości pojawiają się w warstwie muzycznej, tanecznej i także obrazowej. Tym razem było podobnie, można było to usłyszeć i zobaczyć, i pochylić się nad walizką, gdzieś porzuconą wśród innych rekwizytów, w której wyświetlony został kolejny film… film podróży, metafora peregrynacji i poszukiwań Zofii, twórców performansu i szerzej – publiczności. Duch Zofii towarzyszył wydarzeniu na dziedzińcu w Poznaniu i słowa malarki: „Raz kozie, dansing!”.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………. Film nakręcony podczas performansu na otwarcie wystawy rysunków fotograficznych Andrzeja Hajdasza na dziedzińcu Szkoły Baletowej w Poznaniu w ramach Jesiennej Sceny na Gołębiej, można obejrzeć, klikając poniżej.
Relacja fotograficzna z wydarzenia. Zapraszam do obejrzenia zdjęć powstałych na Dziedzińcu Szkoły Baletowej w Poznaniu w trakcie performansu o Zofii Stryjeńskiej pt. „Obrazobranie. Nasze lata dwudzieste”.
Wystąpimy z naszym projektem o Zofii Stryjeńskiej na Jesiennej Scenie na Gołębiej w Poznaniu 10 października 2024 r. o godz. 18:00.
Paulina Wycichowska, Malwina Paszek i ja serdecznie dziękujemy Ogólnokształcącej Szkole Baletowej w Poznaniu za zaproszenie. Bardzo się cieszymy, że będziemy mogli pokazać ponownie nasz performans otwierający wystawę rysunków fotograficznych inspirowanych życiem i twórczością malarki.
Ten projekt rozwija się z biegiem czasu i wzbogaca o kolejne przemyślenia. Nowe miejsce, nowa publiczność, nowa projekcja.
Serdecznie zapraszamy.
Nasz projekt nie jest po prostu odtwarzaniem obrazów malarki czy opowiadaniem jej biografii, lecz potraktowaniem ich jako punktu wyjścia do własnej akcji twórczej. Jest to próba zmierzenia się na nowo z „ludowizją”, z tradycją słowiańską, z kwestią roli kobiet i ich miejscem w sztuce – wszystko to odnajdujemy w twórczości Zofii Stryjeńskiej i jej barwnym życiorysie (Andrzej Hajdasz).
Twórczość Zofii Stryjeńskiej intensywnie penetrowała tematykę rodzimego folkloru, który pojawiał się niemal we wszystkich rodzajach jej artystycznej aktywności, aż kipiącej od barwy i dynamiki, kolorowych strojów i uchwyconych w pół gestu postaci, portretowanych jakby od środka. Chętnie sięgała także w głąb polskiej historii, szczególnie mitologii słowiańskiej, dawnych podań i legend (Jagoda Ignaczak).
Konkurs CYBERFOTO 2024 rozstrzygnięty. W piątek 10 maja 2024 roku ogłoszono podczas otwarcia wystawy w Częstochowie, w Regionalnym Ośrodku Kultury, wyniki XXVII Międzynarodowego Konkursu Cyfrowej Fotokreacji, na który 32 autorów nadesłało 147 prac. Wystawa pokonkursowa stanowi przegląd prac fotograficznych powstałych przy użyciu rozmaitych narzędzi do transformacji obrazu. Wystawa potrwa jeszcze do 31 maja.
Tym razem spotkaniu towarzyszyła refleksja na temat sztucznej inteligencji i jej wykorzystania w procesie twórczym. Wykład dr. Krzysztofa Jureckiego przybliżył to zagadnienie. Wykładowca przedstawił zagrożenia i nowe możliwości płynące z zastosowania AI w kreacji artystycznej.
Z wdzięcznością przyjąłem wiadomość, że moja praca „Bestiariusz” znalazła uznanie i została wyróżniona Nagrodą Krytyka Sztuki Krzysztofa Jureckiego, który w katalogu wystawy pokonkursowej nazwał ją: „bardzo wyrafinowaną w formie i kolorze prac[ą…], która w swej formule sięga do rozwiązań Hieronima Boscha i Petera Bruegla Starszego, a więc do XV i XVI w.”
Jak nie dać się zdominować AI w sztuce? Gdybym miał odpowiedzieć na to pytanie, powiedziałbym, że sposobem na to jest nieustanne rozwijanie własnej inteligencji i kreatywności, nierezygnowanie z własnej autonomii twórczej, a wyko- rzystując narzędzie, jakim jest AI, pozostawienie sobie nadrzędnej roli w procesie obrazowania, zgodnie z zasadą wyrażoną przez Krzysztofa Jureckiego w „Autonomii widzenia” (Łódź 2021 t.1, s.5): „Zawsze pozostaje jednak autonomia własnej koncepcji twórczej i myślenia o niej, które powinno być niezbywalną kategorią w sztuce”.
Zdjęcia z wernisażu pochodzą z moich zbiorów prywatnych.
Wramach XXVII Edycji Poznańskiego Festiwalu Nauki i Sztuki nastąpiła 18 kwietnia 2024 roku o godzinie 19.00 w Atrium UAP w Poznaniu trzecia odsłona PSALMU 37. Dziękujemy za zaproszenie Uniwersytetowi Artystycznemu w Poznaniu, organizatorom Festiwalu z UAP oraz kuratorowi Januszowi Oleksie za możliwość podzielenia się naszym komunikatem artystycznym i za wszelkie wsparcie. Dziękujemy publiczności, że zechciała być z nami podczas trzeciej odsłony naszego performansu.
Performans fotograficzno-taneczno-muzyczny otworzył tym razem dwie części wystawy rysunków fotograficznych Andrzeja Hajdasza.
Kurator wystawy, Janusz Oleksa, we wprowadzeniu do wydarzenia powiedział: „Część główna, do której są Państwo zaproszeni, działa obrazem, działa ruchem, tańcem, działa dźwiękiem i muzyką. Autorami tego przedsięwzięcia są: pomysłodawca całości pan Andrzej Hajdasz – fotograf, choreografowie i tancerze, pani Alisa Makarenko i pan Alexey Torugunakov, muzycy, trójka artystów – Lidia Wysocka, Urszula i Michał Gil.
Część pierwsza to Psalm 37, [który] często w przypisach jest [nazywany] losem ludzi złych i dobrych. Jest to niezwykła refleksja, niezwykle wrażliwa i bardzo mądra w kontekście dramatycznych czasów, w których żyjemy.
Część druga to zestaw prac Andrzeja Hajdasza z czterech cykli, które miały swoje odsłony w poprzednich całościowych wystawach”.
Relacja oczyma widzów. Serdecznie dziękuję uczestnikom performansu, którzy zechcieli podesłać mi zrobione przez siebie zdjęcia w trakcie wydarzenia w Atrium na UAP-ie. Z satysfakcją umieszczam je w tym miejscu, by pokazać ich kadrami wrażenie, jakie zrobił na publiczności pokazany projekt. Wrażliwości tych autorek zawdzięczam dystans potrzebny do spojrzenia na swój własny spektakl. Jeszcze raz dziękuję Renacie Bajce Janockiej, Elżbiecie Tomalak, Hannie Andrzejewskiej-Ashley i Barbarze Maćkowskiej.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………. Film nakręcony podczas performansu na otwarcie wystawy rysunków fotograficznych Andrzeja Hajdasza w Atrium Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu w ramach XXVII Poznańskiej Edycji Festiwalu i Sztuki, można obejrzeć, klikając poniżej.
Wersja autoryzowana przez właścicieli praw autorskich: Andrzeja Hajdasza, Alisę Makarenko, Alexeya Torgunakova, Urszulę (Kołaczek) Gil, Lidię Wysocką, Michała Bandurę (pierwsze wykonanie) i Michała Gila. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Wirtualny spacer po wystawie w Atrium UAP, ze ścieżką dźwiękową z drugiej części performansu, w wykonaniu Urszuli Gil na wiolonczeli, można obejrzeć, klikając poniżej.
