W przeddzień premiery, dnia 10 października 2020 roku, odbył się w Domu Polskim w Zakrzewie przedpremierowy pokaz publiczny spektaklu MUZEUM EMOCJI. Sam projekt to coś więcej niż wernisaż prac fotograficznych Andrzeja Hajdasza. Wystawa, której kuratorem jest Janusz Oleksa, stała się bowiem dla choreografki Agnieszki Fertały, odsłaniającej w kolejnych scenach obrazy przy dźwiękach muzyki w wykonaniu Jacka Grzesiaka, pretekstem do przełożenia zawartych w nich emocji na język ruchu.
Premiera dla publiczności przełożona z powodu obostrzeń epidemiologicznych
We wskazanym wcześniej terminie odbędzie się zamknięty pokaz przedpremierowy
Nową datę premiery ustalimy tak szybko jak to będzie możliwe
MUZEUM EMOCJI to spektakl opowiadający o radości i rozpaczy, dumie i smutku, trwałości i przemijaniu, wysiłku i satysfakcji w świecie wartości jednostkowych i uniwersalnych.
Prace nad spektaklem rozpoczęły się w roku 2019. Na kolejnych sesjach zdjęciowych powstawały układy choreograficzne zamknięte w kadrach, potem w postprodukcji krystalizowały się scenografie a w nich rodziły się inscenizowane obrazy. W tych baśniowych, czasem symbolicznych dekoracjach dominuje język tańca, utrwalony aparatem fotograficznym, zapisany światłem, pełen emocji i znaczeń, różnych w odmiennych stylistykach. Fotograf umieszcza na obrazie zawsze dwie postacie wykreowane przez tancerkę: jedną, poprzez którą choreografka wyraża najpełniej swoje emocje, i drugą, poprzez którą fotograf najlepiej ujawnia swoją sztukę, łącząc w ten sposób dwa języki w jeden komunikat artystyczny.
W trakcie spektaklu obrazy ożywają i stają się na powrót ruchem, z którego powstały. W choreografii Agnieszki Fertały fotokompozycje autorstwa Andrzeja Hajdasza w oprawie muzycznej Jacka Grzesiaka zapraszają do magicznego świata żywych obrazów, w których królują uczucia, i te odnoszące się do codzienności, i te mówiące o tradycji, a w końcu i te odwołujące się do pamięci, tego co lokalne i tego co ogólnoludzkie, czerpiąc z dziedzictwa kulturowego miejsc bliskich i dalekich.
Podczas spektaklu zatańczy AGNIESZKA FERTAŁA, na bębnach (djembe, darabucce, kotle obręczowym), akordeonie, gitarze, skrzypcach ludowych, dudach, harmonijce ustnej, duduku, fleciku prostym i irlandzkim, ligawie, szałamaji, drumli i cymbałach zagra JACEK GRZESIAK, a wystawę swoich fotokompozycji otworzy ANDRZEJ HAJDASZ.
ZAPRASZAMY NA PREMIERĘ SPEKTAKLU 11 PAŹDZIERNIKA 2020 ROKU, GODZINA 16.00 W DOMU POLSKIM W ZAKRZEWIE (KOŁO ZŁOTOWA)!
Wystawę w Galerii Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu otworzyli 24 stycznia 2020 roku o godzinie 17.00 wicedyrektor BU Bożena Oborska i kurator wystawy Janusz Oleksa. Następnie kurator przybliżył postać autora w krótkim wprowadzeniu:
„[…] Pamiętam, parę lat temu, kiedy się poznaliśmy – powiedział Janusz Oleksa – jego pierwsze prace, które realizował, były oparte na działaniach czysto zewnętrznych. Andrzej ewidentnie wykorzystywał sytuacje zastane z bardzo dużą dbałością o szczegóły, moment i chwilę, które były decydujące, aby obraz był maksymalnie bogaty, były to sytuacje nierozłącznie związane z tańcem, ruchem, ze sceną. Odnajdywał te sceny, łapał te momenty i je fotografował. Ale to, co mnie zaskakiwało, to fakt, że prace Andrzeja zdecydowanie wychodziły poza konwencję tego, co odnaleźlibyśmy w fotoreportażu czy nawet w dokumencie.
Po latach kolejnych prób i działań okazało się, że Andrzej z bacznego obserwatora, fotografa – myśliwego, zaczął przechodzić na stronę bycia fotografem reżyserem. Dla niego było za mało, że tylko odnajduje te miejsca, chciał mieć większy wpływ na cały obraz. W związku z tym rozpoczął pracę, gdzie zarówno jego wpływ dotyczył tego, kto jest bohaterem zdjęcia, jak również tego, co dzieje się na scenie i jaka ta scena jest, i czym ona jest. Andrzej przyjął na siebie rolę zarówno scenografa, choreografa, jak i reżysera. Tak naprawdę są to obrazy, które mają mnóstwo elementów ewidentnie przekraczających język fotografii, możemy mówić o wartościach i jakościach, które odnajdujemy w rysunku czy malarstwie […]”.
Potem zabrał głos autor, przedstawiając swoje prace jako pokłosie spotkań w przestrzeniach nieistniejących, lecz możliwych, ludzi, twórców, artystów, odważnie, zuchwale, mężnie patrzących na siebie samych, swoje kreacje i otaczający świat. Zachęcał, żeby odkrywać w sobie heroizm widzenia i zapraszał do swoistej gry, gry spojrzeń. Następnie fotograf zaprosił do obejrzenia filmu z udziałem choreografki Alisy Makarenko i swoim własnym, będącego opowieścią o pracy nad jedną z fotokompozycji. Podczas projekcji przybyli goście mieli okazję posłuchać muzyki na żywo w wykonaniu Michała Gila (na puzonie) i Jana Garsteckiego (na perkusji).
W trakcie trwania wystawy odbył się spektakl – performans pt. „Za drzwiami” pomysłu autora fotografii w choreografii Alisy Makarenko, z którego dokumentacja znajduje się pod adresem:
Relację z wernisażu oraz wizyty gości i mediów można przeczytać tutaj:
Spectacle Clara swoją premierę miał miejsce w październiku 2019 roku. Reżyserką jest Alisa Makarenko. Motywem do stworzenia spektaklu była 200 rocznica urodzin Clary Schumann, pianistki i kompozytorki. Mimo swojego niezwykłego talentu, Clara pozostawała cały czas w cieniu męża Roberta Schumanna oraz Johannesa Brahmsa, przyjaciela domu. Tych troje ludzie darzyło się przyjaźnią i szacunkiem. Uważa się nawet, że był to miłosny trójkąt wszech czasów.
Taki to intrygujący temat wzięła na warsztat utalentowana choreografka i tancerka Alisa Makarenko. Złożona relacja trójki kompozytorów została ciekawie przedstawiona w spektaklu. Narracja ukazywała ważne aspekty życia artystów oraz ich zawiłe, wzajemne powiązania.
Wywiad przeprowadzony z Alisą Makarenko przybliża nieco pracę nad spektaklem i można go przeczytać w całości w załączniku Wywiady – Spectacle Clara
Zdjęcia z premiery spektaklu publikowane są poniżej.
Premiera spektaklu „Sensualista” miała miejsca dnia 17 i 18 września 2017 na scenie STA w Poznaniu. Pomysłodawczynią i wykonawczynią była Alisa Makarenko. Scenografią w spektaklu była sama przestrzeń podzielona tylko światłem. Czy publiczność można przyciągnąć i zainteresować pustą sceną? Alisa to potrafi. Poszczególnym fragmentom przestrzeni przypisała oświetlenie, w którym rozgrywały się potem wykreowane przez nią sceny pełne rozmaitych emocji. Oglądane improwizacje wciągały widza coraz bardziej w tajemniczy świat „Sensualisty”. W świecie tym jest cała gama emocji, od melancholii i rozmarzenia, poprzez stan modlitewny a na strachu kończąc. Oglądający mogli przypisać swoją własną interpretację temu, co oglądali. Każdy z nas ma swoją własną emocjonalność, z którą porównywał choreograficzne układy przekładające stan ducha na język ruchu. Nie sposób przejść wokół tego obojętnie.
