28
Tegoroczny Coaching Projekt poprowadzili pedagodzy amerykańscy Mira Cook i Sean Scantlebury.
27
„Mmiru, Mizu, Water” to spektakl z którym na Dancing Poznań gościł zespół Tchekpo Dance Company. Jego chorografem jest, pochodzący z Afryki Zachodniej, Tchekpo Dan Agbetou. Jest tancerzem, choreografem i pedagogiem. W spektakl uczestniczy troje tancerzy: z Afryki, Azji i Europy. Nie przypadkowo każdy z tancerzy pochodzi z innego kontynentu, albowiem spektakl pokazuje specyficzne podejście do wody w tych właśnie regionach. Nigeryjski tancerz doskonale zna problem niedostatku wody w swoim regionie. Niemiec pochodzący z Brazylii traktuje wodę jako coś z czym nie ma problemu. Jest to dla niego rzecz oczywista, nad którą nie musi się zastanawiać.
Woda jest fundamentem naszego życia. W Europie woda jest dobrem ogólnodostępnym, z którym nie ma raczej trudności. Zasobność kontynentów w wodę jest symbolicznie pokazana przez wielkość pojemników na wodę, które towarzyszą tancerzom na scenie.
25
Between Heaven and Earth to spektakl nowojorskiej grupy Battery Dance Company. Przedstawienie składało się z czterech niezależnych części.
„Something Easy” to pierwsza z części występu. Tańczą Mira Cook i Sean Scantlebury.
Druga część nosi tytuł „Solo”. Choreografia i wykonanie Mira Cook.
Trzecia część to „Between Heaven and Earth”. Choreografia Sean Scantlebury.
Czwarta część nosi tytuł „Chimera”. Choreografem tej części jest Sean Scantlebury.
24
Już się zmierzcha to spektakl w choreografii Ewy Wycichowskiej i został wystawiony podczas Dancing Poznań 2015, tuż po jego sukcesie w Nowym Jorku, gdzie zespół gościł tuż przez rozpoczęciem festiwalu i warsztatów w Poznaniu. Muzyka do spektaklu została skomponowana przez Henryka M. Góreckiego. Spektakl został dedykowany założycielowi i wieloletniemu dyrektorowi Conradowi Drzewieckiem. Ósma rocznica śmierci przypadała 25 sierpnia.
03
Minus 2 to spektakl w choreografii Ohada Naharina. Znany izraelski tancerz, muzyk i choreograf jest od 1990 r. dyrektorem artystycznym Zespołu Tańca Bat-Szewa. Pod jego kierownictwem zespół nabrał międzynarodowego charakteru stał się jednym z najlepszych. Ohad Naharin jest twórcą języka ruchu GaGa, dzięki niej została zrewolucjonizowana metoda szkolenia tancerzy. Przerodziłą się ona w system kształcenia w dziedzinie praktyki ruchu.
Ohad Naharin uznawany jest za jednego z najwybitniejszych choreografów na świecie. Jego choreografie mają w swoim repertuarze najbardziej znane teatry taneczne świata. Kilka z jego spektakli stało się kanonem współczesnego języka ruchu („Kyr”, „Tabula Rasa”, „Anaphasa”, „Three”). Stały się one swoistym punktem odniesienia dla innych choreografów.
Spektakl „Minus 2” jest swoistą wizytówką artysty. Jest to zestaw niezależnych etiud w różnej stylistyce i konwencji od baletu, po musical. Ohad Naharin do minimum ograniczył scenografię spektaklu. Uwaga widza skupia się zatem na ruchu tancerzy.
14
Alisa Makarenko wystąpiła dnia 14 stycznia 2015 r. jako choreofrafka i tancerka w spektaklu „His… est caritas„. Spektakl został przygotowany przez Warszawski Teatr Tańca. Część taneczna to ilustracja do muzyki Aleksandra Kościłowa. Utwór został skomponowany w 2000 r na zamówienia Joe Alter Dance Group.
Jak dowiadujemy się od samej choreografki „… niewidzialna czerwona nić łączy tych, których przeznaczeniem było się spotkać, niezależnie od czasu, miejsca czy okoliczności”. „Ta nić może się rozciągnąć lub splątać, ale nigdy się nie przerwie” – prowadzi dalej swoje rozważania Alisa Makarenko.
18
אייראָפּע Jewrope to spektakl w choreografii Yoshiko Waki. Na scenie wystąpili tancerze „bodytalk” oraz Polskiego Teatru Tańca. Polska premiera spektaklu miała miejsce 18 i 19 grudnia 2014 r. Wydarzenie miało miejsce w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu.
Dlaczego na miejsce premiery wybrano Poznań? Przedstawienie stworzyły dwa zespoły z Polski i Niemiec a konkretnie grupa „bodytalk” i tancerze Polskiego Teatru Tańca.
W spektaklu autorka porusza trudny temat Holokaustu. Czy osoba urodzona w Japonii może mieć wiedzę i rozeznanie w tej kwestii? Czy wydarzenia z Hiroszimy i Nagasaki nie pokazują ludzkich dramatów związanych z II wojną światową? Choreografka próbuje spojrzeć na masowe ludobójstwo ludności cywilnej. Studiując w Niemczech, poznaje społeczność, która musi się uporać ze swoją własną historią.
Mamy tu wizję Holokaustu opowiedzianą językiem tańca, która może zaintrygować. Obrazy rysowane grubą kreską wzbudzają kontrowersje i pobudzają ludzi do ponownego zastanowienia się nad tym tematem.
Pojawiający się na scenie drut kolczasty jest zabiegiem dosłownym. Następująca niedługo potem scena z mlekiem, może być trudna do interpretacji. Może przywodzić na myśl, obiecaną narodowi wybranemu „krainę mlekiem i miodem płynącą”. A może to zwykłe „zjawisko wyparcia”, kiedy nie można się uporać z traumatycznymi przeżyciami? A może to rytualne oczyszczenie po zbrodniach dokonanych na tym narodzie? Ale co innego definicja książkowa, a co innego interpretacja sceniczna, naturalistyczna i będąca na granicy akceptowalności. Nie należy tego piętnować, tylko zastanowić się, nad jej głębszym sensem.
25
Atelier to scena poszukiwań i debiutów. Młodzi twórcy próbują swoich sił przy tworzeniu choreografii nowych spektakli.
W piątek 25 kwietnia 2014 r. rozpoczął się 7 Festiwal Atelier Polskiego Teatru Tańca, na którym zaprezentowanych zostało 5 spektakli. Festiwal trwał dwa dni.
Jako pierwszy przedstawiony został spektakl w choreografii Pawła Malickiego „Hello My Friend”. Jest to kontynuacja wcześniejszego spektaklu „Hello, Stranger”. W tej odsłonie Paweł Malicki podejmuje temat mężczyzn i męskości.
07
26
Shi Pratt – tanecerka, pedagog, choreograf. Na tegorocznym festiwalu Dancing Poznań prowadziła zajęcia z techniki GaGa. Jest to autorska praktyka ruchu stworzona przez Ohada Naharina. Shi Pratt tworzy również własne choreografie. Pracowała z wieloma międzynarodowymi zespołami tańca m.in. z Batsheva Dance Company, Inbal Pinto Dance Company czy Andersson Dance. Współpracowała również z wieloma niezależnymi choreografami na świecie.